Yazmadım lan sanki!

Şimdi yazıyorum mesela da tamamen napacağımı bilememezlikten. Yaşamayı unuttum gibi şu sıralar. İdeallerden koptum bir kere, yapacak şey bulamıyorum. Eskiden ders çalışmak için bile bir sürü nedenim olurdu, şimdi sadece oturup haftaya 3. sezonu başlayacak olan Chuck'ı bekliyorum.

Herkes gibi benim de haftaya-herkes dedim ama herkesin haftaya değil, yakın zamanlarda- finallerim var. Der çalışmak için neden bulamadım yau. Niye çalışayım ki. Hani düşününce aklıma geliyor ama çok zorlama be o da. Kendiliğinden gelirdi önceden "Okuyup büyük adam olacağım ben!" Bok olursun. Önce kendine gel lan!

Çok sağlam küfredesim olduğunu da tam olarak şu an farketmiş bulunmaktayım.

Bohum!

Aslında mutluyum. Böyle kötü kötü yazdım ama mutluyum.

Sadece gelecekten koptum.

Sadece anı yaşıyorum ama bu benlik değil gibi sanki. Çünkü geleceğe kurulu yaşıyorum, tutup da ortada bıraksam anı yaşamak da zevkli gelmeyecek, gelmiyor. İkisinden birini adam gibi seçmem lazım, ortası olmuyor doğal olarak. Ulan ortada kalmaktan çektiğimiz çileler nedir yau..

Aslında ilk yapmam gereken şey oturup ders çalışmak. Ama bunu düşünmeye başladıktan tam 1.6sn sonra-kronometreyle tuttum-: "Yoh lan, ne çalışacan, yarın yaparsın."

Şöyle rahatlasam güzelce, oturum hayatıma devam etsem değil mi? Bence bu lazım, gerekli, şart.

Yarın yüzmeye gideyim mesela, sonra oturup kütüphanede çalışayım. Azıcık pek sevgili insanı göreyim. Sonra eve gelip yine çalışayım. Yok bilgisayar filan sana...

Başka türlü bu kafa beş karış mesafe kat edemez.

Hırslanmam lazım.

orda bir adam var
brakulla