Bugün eski birkaç fotoğrafa baktım da, bir garip oldum.

Haliyle insan değişiyor, böyle başkalarıyla tanışıyor, başka yerlere gidiyor, başka alışkanlıklar ediniyor.

Bende hepsinden çok çok değişmiş ki ben çok değişmişim. Ne var ki hala o fotoğraflara bakınca o zamanki duygularımı hatırlayabiliyorum. Çok farklıymışım, eksikmişim ben. Belli ki şimdi olan bir şey yokmuş o zaman ve içimde boşluk varmış.

Aslında ne de güzel doldurmuşsun içimdeki boşluğu.. Bak öyle değilim artık. Kendim bile bilmesem de artık daha iyiyim, daha mutluyum, daha adam oldum.

Yaptıklarımı bilmiyorum, hatırlamıyorum, ama kendimi hatırlıyorum, daha ezik, daha çekingen. Artık güvenebiliyorum kendime. Yapmam gereken şeyler olduğunu biliyorum. Bu seferki sorun da farkındalık. Bilgi açısından daha aydın da olsam farkındalık oluşmamış hala, yapmıyorum o yüzden.

Okuduğum bir kitapta diyor bunu, farkındalık diye. Anlamını açıklamaya gerek yok şimdi, anlamak zorunda olan yok çünkü. Ama bir şeyler yapma zamanım gelmedi mi?

Ne alaka yahu, nerden nereye geldim. Ama bunları o fotoğraflara bakarken düşündüm ben. Eskiden hissettiklerimin yanında şu an o kadar güçlüyüm ki. O kadar çok bilgi edinmişim ki.. Neden kullanmıyorum?

Eğer bir katkıda bulunabilirsek varlığımız anlam kazanır, var olanı devam ettireceksek biz olmasak da devam eder bir şekilde zaten. Bunu bana staj yaptığım yerde birisi söyledi. İlginç ki unutmadım hala.

Bir şeyler yapmak istiyorum. Kitap okumak, saçma sapan devrelerle uğraşıp adam etmek.

Kendimi geliştirmek istiyorum ben. Bundan, şu an yaptıklarımdan çok daha fazlasını yapabilirim. İrade eksikliğinin önüne geçmeliyim.

Madem artık daha adam olmuşum, irade olmadıktan sonra hangisinin anlamı var ki? Birilerine anlatıp artizlik yapmak mı anlamlı? Yoksa katkıda bulunmak mı.

Herkese kolay gelsin, bir şeyler yapasım geldi.
Heves olarak kalmazsa muhteşem.

İyi geceler.

orda bir adam var
brakulla